De Stad Van (uitspraak WAN) aan het Van meer in Anatolië Oost Turkije. 

GO TO for the story of my great grandfather and ARMENIAN language. 

Deze pagina gaat over het oude Anatolië en is slechts gericht op de oude architectuur van die streken en omdat........ het iets te maken heeft met mijn over over grootvader Joseph Johannes Amirkhan. (Ja ja, die ontzettend rijke stinkerd die in 1808 voet aan wal te Semarang zette en daar zijn portemonnaie nog verder spekte.)

(Zie voor verdere details van Joseph de pagina Joseph Johannes.)

Op mijn speurtochten naar het mijn voorouders kwam ik onder andere de boeken tegen:

1. The History of Vardapet Arak'el of Tibriz deel I - 2005
2. The History of Vardapet Arak'el of Tibriz deel II - 2006

en beide boeken geschreven door Prof. Dr. George Bournoutian, (geschiedkundige)  geboren te Teheran Iran uit Armeense ouders en docent aan een paar Amerikaanse universiteiten. (Hij heeft meerdere studies geschreven, maar ik richt me op deze twee boeken van hem.)

In de boeken wordt zo'n beetje de geschiedenis van de oude Armenen verhaald en uit de doeken gedaan.

En zo kwam ik - na bestudering van de geschriften - op het feit, dat de stad VAN gelegen aan het VAN meer, ooit in het verre verleden behoorde aan het oude Armeense volk.

En op het eiland Akhdamar - gelegen in het VAN meer, werd ooit een kerk gebouwd en deze werd genoemd: De Kerk van het Heilig Kruis... een oeroude kerk, die anno de jaren 2006 en vervolgend, nog voor wat opschudding zorgde. Maar daar distantiëer ik me van en richt mij - nogmaals - enkel op de historische waarde van de kerk. Alles wat er gebeurde in die oude dagen en eventueel nog meer gebeurt, is de "ver van mijn bed show" en het gaat me allemaal mijn pet te boven, dus .... amien.

Uit de Wikipedia: (Klik hier voor de link naar die pagian op het web: Van aan het Vanmeer.)

(De kerk werd gebouwd onder koning Gagik Artzruni tussen 915 en 921 AD en deze koning verkoos dit eiland als één van zijn residenties.)

Toen de schrijver en journalist Yaşar Kemal het eiland in 1951 bezocht, ontdekte hij dat de overheid opdracht had gegeven om de kerk te slopen. Hij gebruikte zijn contacten om de voorgenomen vernietiging te beletten en de sloop werd onmiddellijk stopgezet. In de jaren '50 van de 20e eeuw werd het eiland gebruikt als militair oefenterrein.

Het kerkgebouw bevat bekende voorbeelden van middeleeuwse Armeens-christelijke kunst. Reliëfs op de buitenmuren laten Bijbelse voorstellingen zoals het verhaal van Adam en Eva,Jona en de walvis en David en Goliath zien.

Welnu, wat heeft die over over grootvader Joseph Johannes Amirkhan er nu mee te maken gehad? 

Hij zelf niet veel, aangezien hij - wat betreft mijn verhaal over de Kerk van het Heilig Kruis - van ver na deze tijd dateert.

Zoals gezegd werd deze kerk tussen 915 en 921 AD gebouwd op last van koning Gagik Artzruni en de kerk overleefde eeuwenlang de tijd en generaties van Armenen, die de kerk bezochten en er hun heil zochten.

Todat ..... er op 2 april 1648 een aarbeving plaats vond, die enige dagen duurde en zowat alle bouwwerken ruineerde, inclusief bedoelde kerk.

En laat nu Prof. Dr. George Bournoutian op pagina 368 tot en met 371 gedetailleerd over deze aardbeving schrijven en.... eveneens in detail beschrijft  "wie er voor zorgde, dat de kerk op haar ruines werd herbouwd".

Wat bleek? In deze tijden, na 1648 dus waren de voorvaderen van mijn over over grootvader Joseph Johannes Amirkhan, namelijk de Khojakss/Meliks Amirkhan, daar woonachtig en de taak op zich hadden genomen om de wederopbouw van deze kerk voor hun rekening te nemen. Het oude Armeense volk had geen koning meer en het was derhalve de taak van Khojakhs/Meliks om de zorg op zich te nemen van de religie en van de minder bedeelden. (Niet alle Armenen waren stinkend rijk uit hoofde van hun beroep "Khojakh = Groothandelaar) natuurlijk.)

Een korte uitleg over de rijkdom van de Khojakhs: Heel simpel: dit waren de jongens van de Zijde Route die met hun karavanen duizenden kilometers aflegden om goederen in- en te verkopen, want de streken waar zij verbleven waren niet bepaald vruchtbaar. Men kwam enkele luipaarden of bergleeuwen tegen, men had wat geiten/schapen waar eventueel gras kon groeien en voor de rest was het alom woest gebergte.

Wat was tevens het doel van al die kerken en kloosters daar in die woeste bergen? Veeal, naast het beoefenen van hun godsdienst, dienden deze bolwerken als toevluchtsoord indien er her en der weer hommeles was. Veelal werden de kerken/kloosters/bolwerken op strategische hoogtes gebouwd.

Veel later is de familie Amirkhan verkast naar het oude Oostelijk Armeens gebied (Kharabakh) op "gebod" van Shah Abbas van daar verkast naar Iran/Perzië (samen met nog andere families) en mochten zij zich vestigen in de speciaal voor de Armenen opgerichte stad Nieuw Julpha nabij Isphahan, onder de conditie: Jullie mogen je geloof en traditie en cultuur vrijelijk behouden en uitoefenen, mits jullie de Perzische schatkist ondersteunen.

Uiteraard geschiedde dit zonder morren, aangezien - volgens de boeken - de leefomstandigheden van de Armenen in oud Anatolië niet geheel naar vredelievende wens verliepen en in het oostelijk deel eveneens het één en ander wel eens verkeerd ging.

En in Perzië werden de aan hen gedane beloftes door Shah Abbas wel goed vervuld en floreerde de Perzische schatkist bizonder wel.

Foto's Wikipedia:

Een situatie schets van de ligging van het VAN meer in Anatolie.

Het eiland Akhdamar met gezicht op de kerk.

Het gezicht vanuit het meer op de kerk.

De kerk NA de restauratie door de Turkse regering.

Foto onder: De kerk VóóR de restauratie door de Turkse regering.

Uit de Wikipedia: 

Tussen 2005 en 2007 onderging het kerkgebouw een controversiële restauratie. De restauratie werd gefinancierd door het Turkse Ministerie van Cultuur. Het stenen kruis dat ooit boven op de torenspits stond, werd niet teruggeplaatst, maar op verzoek van geestelijk leiders van de Armeense diaspora vervangen met een nieuw gulden kruis. Over de plaatsing van het kruis was enige discussie in de Turkse politiek, maar vlak na de restauratie werd hij er toch op geplaatst. De kerk werd bovendien heropend als museum; de overheid weigerde het gebouw als kerk te heropenen. Voor de restauratie was door de overheid een budget vastgesteld van ongeveer 1,4 miljoen Amerikaanse dollar.

Het blijft vreemd voor me, om door mijn speurtochten naar mijn voorouders en voorban dergelijke historische gebeurtenissen tegen te komen en naar mate ik meer vind, ik ook nieuwsgieriger wordt. Het is vreemd te ervaren, dat voorouders van mijn over over grootvader Joseph Johannes Amirkhan hun geld staken in de kerk zoals boven getoond, nadat een aarbeving het grotendeels originele gebouw vernield had.

Eind 2010 ben ik begonnen met een speurtocht naar mijn ouders' verleden en terecht gekomen in de geschiedenis van een stuk aarde zo ver weg verwijderd van dat oude Indië dat ik nog net meemaakte en mee overging in het nog rumoerige en nieuwe Indonesia. 

Ik had het nooit vermoed, toen ik als kleine buaya de straten onveilig maakte van Surabaya. Het is zo jammer - vind ik persoonlijk - dat ik ondanks mijn "historische vondsten" van voorouderlijke historie, nog steeds anno begin 2013, net zover ben met de persoonlijke historie van mijn vader en moeder, namelijk bitter weinig.

Enkel en alleen omdat er ooit een verdomde oorlog plaats vond in Indonesia in een tijd, dat ik geboren werd en dat die zelfde oorlog de oorzaak is van mijn gebrek aan kennis over mijn ouders. Jammer, niets aan te doen, maar ergens blijf ik hopen, dat er plotsklaps iemand ergens op deze wereld op staat en tegen me zegt: "He jochie, kom 's hier en kijk wat ik gevonden heb voor je."