De herenmodezaak SAVELKOUL op Tunjungan.

Opgedragen aan mijn zuster Marie, die alweer 6 jaar geleden naar de verre hemelen vertrok, na een niet zo prettig bestaan gehad te hebben op deze treurnis genaamd Aarde.

Miep, voor jou is deze pagina over Savelkoul.

Al vroeg - als kind nog van 12 jaar oud - werd zij opgezadeld met de taak om haar broertje aan de hand van kamp naar kamp naar kamp te slepen, omdat pa en ma er niet meer waren.

Uiteindelijk kwamen wij terecht bij een gezin, welke ons liefderijk opnam. Althans: ik werd liefderijk opgenomen en mijn zus mocht na een paar maanden haar biezen pakken en voor zich zelf gaan zorgen in de leeftijd van 17 jaar oud. Die klotetijden brachten namelijk ook nog een andere verrassing voor mijn zus, namelijk: geen school. De oorlog en de bersiap waren er debet aan en toen het hele zooitje elkaar de hand had geschud en luidkeels geroepen had "Wij zijn weer vriendjes" was het voor mijn zus te laat om in de schoolbanken te ziten.

Maar mijn zus zou mijn zus niet zijn geweest, als ze bij de pakken had neergezeten en met haar 17-jarige leeftijd begon zij aan haar eerste baantje bij Zangrandi de welbekende ijssalon. Dat was feest voor me...wist ik veel wat de achtergronden waren waarom mijn zus op zich zelf woonde en waarom ze werkte. Ik was een snotpork die per dag nog wel een luier of wat verbuikte bij wijze van spreken. Kortom, feest was het. Want bijna elke dag werd ik erop gestuurd om even langs zus te gaan bij Zangrandi en voorzien van een pannetje met een deksel en snel weer huiswaarts fietste nadat het pannetje gevuld werd met ijs. Feest dus.

Het feest duurde niet lang en (ik meen binnen een jaar) verkaste mijn zus van werkgever Zangrandi naar werkgever Savelkoul op de Tunjungan hoek Embong Malang. Zij werkte daar eerst als modiste en werd later extra gepromoveerd tot demonstratrice van de Necchi naaimachines.

Dit werk bleef zij doen, totdat ook voor haar de grote stoomfluit van het m.s. ZUIDERKRUIS, gemeerd aan de kade van Tanjung Perak,  in dec 1959 haar klanken de lucht in blies en zij richting Nederland voer samen met nog een paar honderd andere mensen die Indonesia verlieten. En hoogstwaarschijnlijk zullen zij allen ook het liedje geneuried hebben:  Hello Darkness here we come.

Om één of andere duistere reden werd het mij verboden om haar aan de kade uit te zwaaien en verdween zij uit mijn leven. Op dat moment, dacht ik, dat het voorgoed zou zijn, mede gelet op het feit, dat ik vele vele maanden na haar vertrek totaal niets hoorde van haar. Althans, enig nieuws werd mij onthouden en mijn jonge leventje ging door in Indonesia, totdat er het moment kwam dat.... En hoe het verder ging kan men lezen op de pagina Wie ik ben.

Maar ook Holland bracht mijn zus niet het geluk en vrede waar zij recht op had en pas in de late herfst van haar leven verkreeg zij wat haar toekwam, vele jaren te laat. Maar desondanks slaagde zij voor 100% om een goede moeder te zijn en haar kinderen aan de maatschappij geslaagd af te leveren.

Hieronder het vehaal van de firma SAVELKOUL te Surabaya. Er waren meerdere vestigingen van de firma Savelkoul, waaronder Jakarta, Jember, Semarang en Jogja en misschien nog elders ook. Ik hou het slechts bij Savelkoul Surabaya.

De inhoud spreekt voor zich zelf.

Savelkoul had ook reizende agenten, die orders binnen sleepten voor het bedrijf, getuige de advertenties hieronder. En uiteraard maakten oplichters gebruik van die mogelijkheden.

Een gezamenlijke advertentie van de familie Savelkoul. De broeders hadden de zaken geografisch goed verdeeld, als men de vestigingen bestudeert. Het filiaal te Jember werd later pas in 1937  opgericht.

Hieronder enkele beelden van het toenmalige Savelkoul op de TUNJUNGAN. Foto's KITLV.

Toko Piet werd later toko METRO.

De bekende Simpangklok nog net te zien en het mannetje rechts bij de klok loopt richting Simpang Apotheek. Ergens in het midden van de foto zwaait een handje. Foutje van de editor en geen zin om het weg te moffelen.

Ik heb me niet verdiept in het feit, wat er in de oorlog gebeurde met de bedrijven van de gebroeders Savelkoul. In elk geval gingen na de oorlog de zaken gewoon door onder de naam Savelkoul. Tot wanneer? Yo no se. Werd het overgenomen door??? Wanneer stopte het bedrijf??? Yo no se. Wat ik vermoed is het feit, dat de confectie industrie het uiteindelijk won van dit bedrijf dat maatkleding leverde en dat de zaken werden gesloten. Wanneer precies ? Yo no se is het wederom, maar in elk geval hieronder een foto anno 2010. Netjes in de conservering verpakt en wachtend op???? Sloop, verkoop en wederopbouw van wat anders? Geen plaza in elk geval, naar mijn mening, want Tunjungan plaza zit circa 200 meter verderop. (Foto: Copyright DMahendra. - http://www.everystockphoto.com/photo.php?imageId=9027436). 

Hieronder enkele beelden via Google Streetview anno sept 2013. Toko Piet/Metro is grotendeels al tegen de vlakte. Volgt het gebouw van Savelkoul? Ik weet het niet. Ik zou het kunnen weten, omdat ik te Surabaya genoeg "spionnnen" heb lopen, maar ik WIL het niet weten.

Hieronder een aanzicht op de voomalige Simpang Apotheek anno sept 2013.

Dag stukje Surabaya. Till then....Ook jij zal de tand des tijds moeten ondergaan, maar Not Yet for the moment.