Voor mijn vader,

ver weg gelegen van zijn geliefde, gestorven in kamp en als een beest door soldaten zomaar ergens in een vergeten hoekje gemieterd, maar door andere soldaten opgegraven en met eerbied en respect weer herbegraven.....De ODO troepen waren tot en met de overdracht in 1949 bezig met de op- en herbegravingen..... Ik heb een foto van wat eens mijn aardse vader was.... een skelet met schoenen en wat flarden van kledingresten. Geloof me maar, dan ben je even stil en moet je slikken, althans ik zeker.....

Vele jaren na mijn gedwongen afscheid, in 1960,  van hem op het Europeesch kerkhof te Kediri, kwam ik weer thuis bij hem en bracht hem een groet in gedachten, want waar hij lag is niet meer. Ook deze keer was het een jubileum weerzien: exact 50 jaren.

En zijn ziel rust daar voor eeuwig onder de blauwe hemel in een warme tropenzon en beschermd door de Gunung Kelud en af en toe komt hij langs bij me en glimlacht naar mij, want ik ben toch zijn andere zoon.

Dag pap,

ik kom even langs bij je, geheel onverwacht,

om je te groeten en het was niet vooraf bedacht.

Het is lang geleden al, dat ik afscheid nam van je bij je rustplaats;

tja, het is er niet meer, je graf is geruimd; men beschouwde alles als melaats.

Maar pap, je weet het: al die jaren lang bleef je altijd in mijn hart,

ook al waren de dagen en nachten zonder jou soms zo verdomd zwart.

Ik ga straks door naar mama die een endje rijden verder weg ligt,

Wist je het? Ook haar graf is niet meer en Sukun Malang heeft een nieuw gezicht.

Je verloor je oudste zoon in een smerige nutteloze strijd;

je treurde om hem, want hij stierf zo jong en onvoorbereid.

Niet veel langer erna raakte jij zelf verloren voor jouw kinderen en vrouw.

Eenzaam murmelde je je laatste woorden: "Mijn vrouw, tot ziens, ik hou van jou."

En ook weer niet veel langer erna, voegde ook jouw vrouw zich weer bij jou.

En wij, je kinderen bleven achter en missen jullie elke dag maar weer,

alhoewel we wisten en weten dat jullie er waren en zijn voor ons elke keer.

Er was toen een oorlog gaande; moet ik daarom de Japanse soldaten haten?

Zij, die ervoor gezorgd hebben, dat jij en ma ons hebben verlaten?

Neen, natuurlijk doe ik dat niet, want zij deden slechts wat zij moesten doen;

het was het systeem dat net zo krom was als een linkervoet in een rechterschoen.

Kom pap, ik ga weer eens verder en misschien tot kijk, ik weet niet wanneer.

Ik heb je nooit gekend, maar toch... je bent en blijft mijn pap, mijn ouwe heer. 

Dag pap, ik ga nu naar mama; Ooit zien we elkaar wel weer

Het was dec 2010. Ik stond in de berm van een snelweg te Kediri/Blitar/Malang in de buurt waar mijn pa en zijn gezin hadden gewoond en er was niets meer over van al dat oude. Ik strooide bloemen voor hem in de berm van de weg tegenover wat eens het huis van zijn gezin was en zag hoe de Kelud op mij keek en ik wist dat het goed was.

Terwijl ik even in gedachten stond, dook plotseling onderstaand liedje in me op....

Ik had je moeten schrijven pap, dat ik thuis zou komen, maar ik denk dat jij het wel wist toch? ......Want je kent elke stap die ik doe... je kijkt op me neer en beschermt me....

David Houston met Homecoming, I guess I should have written Dad, to let you know that I was coming home....... I am sorry Dad I was not here when mama passed away....

Ik was er wel pap, toen mama op haar eeuwige reis ging, maar ik was een baby en snapte totaal niets van alles wat er gebeurde toen zij haar armzalig oorlogsgraf in werd gelegd....

In 1960 vertrok ik naar Nederland, integreerde of assimiliseerde of hoe je het ook wilt noemen en werd Nederlandser dan de Nederlander zelve ..., want mijn Nederlands bloed moest ik tonen of ik wilde of niet om te overleven...... van buiten,

maar ik bleef een Armeense Indo geboren en getogen in Indonesia, met bloed van Indonesie en Armenie ..... van binnen; 

volbracht mijn plichten en maakte waar, wat ik mezelf en hun beloofd had ooit lang geleden:

"Pap en Mam, de wereld zal jullie kennen, opdat jullie levensoffers niet voor niets zijn geweest......" 

Mijn familieleden en die ik voor het grootste deel nooit heb gekend, dankzij "Befehl is Bevel" en zo zal het altijd wel zijn in de wereld, nu en  in de toekomst, want waar geweren zijn, zijn ook kogels en zijn het veelal en meestal de leiders, die als eerste de kogels proberen te ontwijken door weg te vluchten.