Je werd Mowgly genoemd en ook jij stal mijn hart.
Dordrecht, 5 februari 2019.
Bijna 3 jaar na het verscheiden van zijn onafscheidelijk maatje Romeo, die op 11 febr 2016 naar huis ging, vertrok ook Mowgly (Moossie) op 31 januari 2019 om zich weer bij zijn maatje te voegen. Zie hier wie Romeo was: ROMEO GING HEEN.
Mijn held, mijn wit kattenkind, hij is niet meer.
Je werd Mowgly genoemd maar ik maakte ervan Moossie.
En al snel werd het voor mij Moossiedoosie.
Op 30 aug 2000 werd je in Oud Beijerland geboren
en in je ouderlijk huis kon je geen mens bekoren.
Wij zagen je wel zitten en vonden jouw onze witte held
en werd je verkocht voor heel weinig geld.
Met veel liefde werd je bij ons binnengehaald
door Misty, Sylvester, Speedy en later kwam Romeo erbij waar ook voor was betaald.
Je leermeesters verdwenen stuk voor stuk uit ons en jouw leven;
jij en Romeo bleven over om jullie onze liefde te geven.
Op een kwade dag op 11 febr 2016 ging ook Romeo heen
en bleef jij met ons samen en had jij voortaan het kattenrijk alleen.
Het was 31 januari 2019 en jij vertrok naar hemelse oorden
en nu snak ik naar de juiste woorden,
om te beschrijven welk gemis ik nu voel;
alles wat van jou was ligt daar nu zonder doel.
Je laatste warme zomer van 2018 heb je meegemaakt.
En door de winter van 2018/2019 werd je einde geraakt.
Het ga je goed mijn lieve kleine witte vrind,
eens was je mijn aards lief klein wit kattenkind.
Zijn levensloop in een notendop hiernavolgend:
Foto onder: Anno 2000 - Je was jong, spierwit en nieuwsgierig wat er zich in de wereld afspeelde.
Foto's onder: anno 2000 en je kreeg 2 ooms Sylvester en Speedy en een tante Misty erbij, die je het één en ander leerden in het kattenleven, soms vergezeld van een tik of gesis en geblaas.
Foto onder: Later kreeg je je maatje Romeo erbij en waren jullie onafscheidelijk, tot ook hij vroegtijdig uit ons aller leven vertrok.
Foto onder:
Je boezemvriend Romeo zei ons gedag op die kwade dag van 11 februari 2016 omdat een vreselijke ziekte hem velde en er geen kruid tegen gewassen was. Ik herinner me de ochtend van de 12de februari toen je in de keuken op je eten wachtte en je draalde en aarzelde en keek elke keer in de gang waar hij bleef en je snapte er niets van, want jullie kwamen altijd samen de keuken in om op het eten te wachten en deze keer was je alleen, alleen, alleen..... je snapte er niets van en bleef dralen en ik had je zo graag in je oren willen fluisteren waar hij was, maar ik had het zelf ook moelijk. Ik zie het nog voor me als ik het eten had opgeschept en naar jullie kamer liep en jullie elkaar van de sokken liepen om het eerst bij het voer te zijn....
Foto onder: Na het vertrek van je maatje bleef je alleen in de jouw kattenkamer en vaak genoeg kwam ik naar je toe om je gezelschap te houden en de deurmat was je veilige honk waar je dan driftig op begon te krabbelen. Was het jouw manier om zeggen, dat je het fijn vond als ik bij je kwam? Ik herinner me elke morgen dat we samen op jacht gingen naar de papier-zilvervisjes onder de krantendoos. Ik tilde de doos voor je op en jij speurde alle hoekjes en gaatjes af en elke morgen ving je er wel een en dat was je voorafje.
In het nieuwe huis was de voorraad zilvervisjes miniem; in 8 maanden tijd ving je er maar twee en je was een beetje blind, dus het kostte je moeite om je pootje op het visje te leggen....en ik hielp je maar en wees met mijn vinger het zilvervisje aan....
Soms torende je op je troon en keek uit op de straat. Wat ging er dan door je heen mijn vriend? Ik kwam dan bij je, haalde je aan en dat vond je een verschrikking, want je snakte naar liefde en een aai maar was er toch ook vreemd van. Meteen dook je van je troon af en ging naar je deurmat toe en daar pas liet je toe dat ik je aanhaalde, want die mat was je fort op één of andere manier. Op die mat voelde je je sterk en veilig en kon je niets gebeuren...alsof je altijd halfdood werd geslagen en dan na het aaien, tot de ontdekking kwam: Het viel eigenlijk best mee, die baas van me is helemaal geen beul, hij is best lief en aardig en dat ging elke keer maar zo door op deze manier, jaar in jaar uit.... (Deze tic/trauma had ie opgelopen in zijn prille jeugd in je toen nog ouderlijk huis, waar je min of meer door één of ander pleuresjong werd getiranniseerd en gepest en of dergelijke).
Foto onder: Je grasplantje en die was héél heilig voor je. Als ik het oppakte om het schoon te maken en te verzorgen, liep je achter me aan om te kijken wat ik ermee deed en als ik klaar was en het teruggelegd had was je weer blij en tevreden en dook je met je snuffert erin om te merken en te laten blijken, dat alles okay was....
Foto's onder:
We verhuisden in mei 2018. Je snapte er geen donder van, want je werd in je reiskoffertje gezet en in het nieuwe huis liep je heel snel overal hier en daar; het was vreemd voor je maar toch ook weer niet, want we hadden jouw manden en kleedjes neergelegd, dus ergens was het toch wel eigen aan je...maar toch klopte er iets niet... je liep te dolen en dook al snel de logia in waar een tafelblad schuin tegen de muur was gezet en dat werd dan maar je voorlopig schuilhoekje...maar al snel had je het hele huis ingepikt en was alles van jou. Alle hoekjes en gaatjes in de kasten waren voor jou en zelfs het lege plekje achter de kerstboom met Kerst 2018, was van jou. Overal vond je wel een slaapplaats en anders werd er wel een nieuwe extra slaapplaats gemaakt voor je. Te kust en te keur waren her en der jouw plekjes. Je had zelfs je eigen wc-kamer, de logia. De logia zou oorspronkelijk jouw eigen kattenkamer worden, maar daar had je maling aan: Neen, de logia werd jouw wc-kamer, de rest van huis was jouw leefruimte en voor het overige konden we het bekijken en mochten we blij zijn, dat je het hierbij liet.
We hadden alles gepakt en overgezeten je snapte er niets van en je ging maar tussen de tassen en dozen zitten en wachtte gelaten af wat er allemaal zou gaan gebeuren. Het rook allemaal wel bekend naar jou en ons die dekens van je, maar het lag nu op een dotje en je was je vaste plekje kwijt. Je zat er zo verloren bij, maar gelukkig was de ellende voor jou zo snel mogelijk door ons opgelost en had je binnen een mum van tijd je plekkies in beslag genomen... Jij was gelukkig en wij waren gelukkig...
Foto onder: Moossie verkende vanuit zijn nieuwe keukenraam de buurt en dacht er het zijne van. Ik hoorde anderen nog zeggen: "Neen, hij is te oud, hij kan niet meer op de tafel springen, hij zal echt niet in het raamkozijn springen, dus je kunt het raam openlaten."...jaja, leer mij mijn lieverd kennen.... Hoe die het deed, hij deed het en zocht via de stoel een mogelijkheid om zijn nieuwsgierigheid te bevredigen en kon alles overzien ... De vensterbank ook nog even geïnspecteerd....OK, dat was dus dat en hij was tevreden...daarna nooit meer gedaan.
Foto onder: Je af-en-toe plekje onder de bank. Toen we pas hier woonden, was je niet weg te slaan van dit plekje en kon je soms lekker lang- en breeduit gebruik maken van deze plek...En ineens was het over en had je de grote keukenkast in beslag genomen.
Foto onder: Je kampeertent in de grote keukenkast. Het werd al november en de aanstaande winter stond voor de deur, dus ik plaatste je tent op een dekentje in de warme keukenkast en dat beviel je wel....
Foto onder: Je linkerhoekje in de grote keukenkast waar je prinsheerlijk sliep en veilig voelde, want er werd over jou gewaakt. Als je zo lag met je opgevouwen pootjes, dan had ik altijd de neiging om je vast te houden en je als een klein poppenkatje te liefkozen.....maar ik liet je liggen en ging stil naast je liggen en naar je kijken en dacht aan tijden, dat je groot en sterk was en niet ziekelijk.....
Foto onder: Je rechterhoekje van de grote keukenkast; alles en iedereen van daaruit in de peiling houdend. Ik kwam dan bij je en streelde met mijn wijsvinger over je voorhoofd en je wangen en dat vond je fijn en je boog je hoofd om ervan te genieten....
Foto onder: Elke morgen hetzelfde ritueel: wachtend op je eten, maar eerst moest ik een foto van je maken om het dagelijks ritueel voor altijd vast te leggen. Als ik je eten klaar had gemaakt, stond je al in de houding en plaagde ik je en vroeg dan voor wie het was en je antwoordde met je gemauw: "Is van mij, kom op, niet zeuren, zet het neer."
Na het eten moest je ook nog het aanrecht aan een inspectie onderwerpen en een likje uit het kopje koffie van me werd niet versmaad.
Foto onder: Je hoekje in de servieskast in de huiskamer. Je wrong je in allerlei bochten en manouvreerde jezelf tussen het servies in.... De manier waarop je me aankeek, zoiets van: "Had je wat?" .... Je moest altijd de kast onderzoeken, ook al had je het al menig keer voorheen gedaan... Wat waren je gedachten? "OK, alles op zijn plaats, geen nieuwe dingen erbij?"
Foto onder: Je laatste Kerst 2018. Weinig konden we vermoeden dat een maand later jij er niet meer zou zijn. Alhoevel diverse voortekenen ons reeds waarschuwden: Je liep moeilijk, je sliep veel, je dwaalde niet meer rond, je was vaker misselijk en je spuugde veel meer dan gewoonlijk, je werd broodmager, je kreeg wat vaker je pilletjes tegen diarree en misselijkheid in, maar ik was blind en wilde het niet zien. Voor mij bleef je de eeuwige witte vriend zolang ik leefde en diep in mijn hart geloofde ik in wonderen en je zou beslist wel weer je 19de geboortedag vieren samen met ons....en de daarop volgende en nog meer...
Foto onder: Voor jou maakte ik op FB een compilatie foto met wat kerstversiering..Je lag in je nieuwe grijze tent onder de eettafel de boel in de gaten te houden en leek gelukkig in je spiksplinternieuw onderkomen, omdat het Kerst was.... Je blauwe tent was meteen uit de gratie en zo ook je hangmand aan de verwarming. De nieuwe grijze tent...dat was hem, niet uit weg te slaan...de laatste uren van je leventje lag je ook daar in die tent, alvorens je sterfhoekje op te zoeken.....
Foto onder: Op een vrijdag van januari 2019 ging je naar de dokter, want je was zwaar aan de diarree en je kreeg een boost-injectie en wat extra voorraad pillen; je kwam weer thuis en het eerste wat je deed was je buikje vol eten en nog meer en nog meer, want je had een dag gevast wegens de diarree en ik geloofde erin dat je dankzij de injectie weer opkrabbelde.
Het vreetfestijn duurde 2 dagen en mijn hoop werd groter en groter en op de 30ste januari 2019 ging het toch mis. Je wilde niet meer eten en werd je gevoerd met vloeibaar krachtvoer, maar het hielp niet meer.... Je was op, je organen werkten niet meer en je lag stil weggedoken in je tentje bij de verwarming.... en je verroerde je niet als ik je aanhaalde en in je oor fluisterde dat ik van je hield en dat ik wou dat ik een tovenaar was die je beter kon maken...gelaten onderging je alles...waarschijnlijk wist je het zelf al en was je moe van het strijden....
Donderdag morgen om 5 uur hoorde ik je al strompelend trippelen en slepen en je dook onder mijn bed: je zocht je sterfhoekje. Je ging weer de woonkamer binnen en dook onder de bank en wachtte daar onrustig je levenseinde af in onze nabijheid.
Uiteindelijk zocht je naast de bank onder het plantentafeltje je laatste rustplaats uit... Vreemd, je had mijn woorden in mei van het jaar 2018 toen we verhuisden zeker gehoord. Ik gaf je dit plantenhoekje en zei toen "Dit is jouw hoekje." niet wetende dat mijn woorden waarheid zouden worden.
Het werd 09:12 's morgens en je blies je laatste adem uit en een kattenleven was geëindigd na 18 jaren en 5 maanden en je keerde huiswaarts naar je oude vrienden terug en herinneringen zijn ons slechts nagelaten door jou....Vreemd, ik heb je gestreeld toen je al levenloos was en ik kon en wilde het nog niet aanvaarden noch begrijpen....als een bliksenschicht in de eeuwigheid was het leven uit je gevloeid en ik hoor nog je laatste ademzucht vlak voordat je vertrok..... Je was uitgeteerd en uitgemergeld, je was een breekbaar hoopje bot en haar geworden, je spieren waren weg en daardoor strompelde je, je was een broze kristallen kater geworden...één zuchtje wind en je kon zo breken...mijn hart bloedde als ik je zag lopen richting logia om je behoeftes te doen.....En hieronder de op één na laatste foto die ik van je maakte...het leven was een paar seconden van te voren uit je lichaampje gevlogen en ik kreeg een drukkend gevoel in mijn borst....
Op 01 februari 2019 werd je gecremeerd in Nootdorp en te zijner tijd wordt je as in de late lente van 2019 op zee uitgestrooid, terwijl ik het van te voren niet wist... ook weer zoiets raars tussen ons: al je oude maatjes zijn niet op zee uitgestrooid en ik had destijds de zeevaart school opleiding gedaan...De zee; een bevestiging van de band die er tussen ons bestond?
Foto onder: Je certificaat van crematie op 01 febr 2019:
Foto onder:
Toen je nog leefde maakte ik op FB een held van je door verhaaltjes te maken over je, voorzien van je foto's en veel FB vrienden hielden van je. Toen je gestorven was heb ik wederom mijn vrienden op FB mededeling gedaan dat je naar huis terug was en de honderden reacties vol mededogen waren enorm en velen hadden met mij samen verdriet omdat je er niet meer bent.
Weer zo'n bizar voorbeeld van de band die tussen ons bestond. Hieronder een posting die ik deed geplaatst op 01 febr 2019 om 15:27 uur, het moment dat je gecremeerd werd en ik schreef - geheel zomaar uit mijn hart gegrepen - de tekst van Genesis 3.19 : "Stof zijt gij en tot stof zult u wederkeren." Vreemd en bizar, want .... zie verhaal onder deze foto voor het waarom....
Hieronder: Je laatste foto die ik van je maakte, want je ging naar het crematorium en maakte je laatste aardse reis in je reiskoffertje en ik streelde je en huilde om een vriend die ik zou missen, maar ik was blij voor je omdat je aards lijden nu over was... je lichaampje voelde koud en slap aan en je oude hartje klopte niet meer...het levensuurwerk was stilgelegd, je radertjes draaiden niet meer en lichaamsvocht kwam uit je oogjes en oortjes en je bekje lag half open en ook daar kwam wat kwijl uit.... mijn hart brak en zal nooit meer gelijmd kunnen worden... God nam jou tot zich...Dag kleine jongen van me...goeie reis lieve witte ziel, jij die ooit eens bij mij hoorde, want je was mijn kattenkind die ik enorm liefhad.
Het vreemde bizarre verhaal over Genesis 3.19 en de band tussen Mowgly en ondergetekende.
Een dag na de crematie, op 2 februari dus, rommelde ik in mijn papieren en vond een bijbel terug, waar ik zeker wel 30 jaren of meer niet in had gekeken noch beet had gepakt...... De bijbel lag in de papierlade helemaal achterin en onderin en ik had deze ooit gekregen van mijn pleegouders in november 1960, toen ik afscheid van hun nam om naar Nederland te vertrekken weg ver vandaan van het land van geboorte Indonesia.
Ik pakte de bijbel op om erin te bladeren, waarschijnlijk om troost te zoeken? En de eerste de beste bladzijde die ik opende was bladzijde 8/9 omdat er een gouden speldje met kleine droogbloemetjes in lag en de bladzijden zich derhalve hier ook openden.
Het verwonderde me enorm: droogbloemetjes en een speldje? Ik kon me het met de beste wil van de aarde niet heugen wanneer ik de bloemetjes erin had gelegd en wegens welke gelegenheid en ik staarde een poosje naar de kleine bloemetjes en piekerde me suf totdat mijn oog viel op de rechterpagina nummer 9 alwaar ik een stuk tekst met rood zag onderstreept (destijds door mijn pleegvader gedaan omdat hij bijbelstudie deed) en de tekst luidde: "Want gij zijt stof en gij zult tot stof wederkeren." Heel even bekroop me een gevoel van kippenvel en overdacht de mogelijkheid, dat het al vanaf 1960 vastgelegd werd door God, dat de levenspaden van Mowgly, het witte lieve kattenkind en ondergetekende ooit elkaar zouden kruisen. Ondoorgrondelijk zijn de paden van ons leven die door God zijn vastgelegd.
Ik weet nu heel zeker dat mijn Moossiedoosie boven in de kattenhemel met zijn oude vriendjes weer samen is. Dag Moossiedoosie, Sylvester, Speedy, Misty en Romeo (Roompie). En alsjeblieft niet knokken met Scotty, de boef die ik vroeger had en die net zo'n schat was als dat jullie waren....
Facepook posting 7 febr 2019 om 11:30 naar aanleiding van het feit dat ik haren vond op zijn plekje bij de verwarming onder de eettafel, terwijl er schoon was gemaakt. Was hij op bezoek geweest? Denk het wel. Even rondneuzen zoals gewoonlijk en onderzoeken of alles in orde was...
Je bericht op FB geplaatst met mededeling dat mijn kattenkind er niet meer was...ja: mijn kattenkind, want dat was je.
Dag kleine schepselen Gods, het gaat jullie goed.
